ที่ ๕๙

​วังอับดิน เมืองไกโร

วันที่ ๖ พฤศจิกายน ๓๐ร.ศ. ๑๑๖

ถึงแม่เล็ก,

ฉันไม่แน่ใจเลยว่าหนังสือฉบับนี้จะไปถึงก่อนฉัน เพราะเมล์จะออกต่อวันที่ ๑๐ แต่ได้ตั้งใจว่าจะเขียนแล้วจึงเขียนร่มไปกระนั้น ถึงพร้อมกันก็ตามที

หนังสือที่มีมาได้รับที่เนเปิล คือ ฉบับที่ ๑๕ กับหนังสือลูกและรูป ดูรูปช่างเสียใจจริง ทำไมจึงผอมเปนตุ๊กแกไปตามกัน เพราะแกเจ็บกันบ่อยนักฤๅ ฉบับที่ ๑๖ เห็นจะไปวิ่งเสียแล้ว คลาดวันที่ฉันออกมาจากเนเปิล เฉพาะความค้างมาได้รับฉบับที่ ๑๗, ๑๘, ๑๙, ที่อาเลกแซนเดรีย เรื่องที่พ้อตัดนั้นจะต้องขอไปโต้ต่อปากจะเขียนก็ไม่มีเวลาที่จะเขียนได้สระใจ เรื่องเล็กนั้นเปนคนมีเสน่ห์ในดวงหน้า ใครเห็นเปนต้องรักทุกคน ผิดกันมากกับเมื่ออยู่บางกอก กลับไปถึงจะเล่าให้นั่งอมยิ้มทีเดียว การที่จะไปอยู่รัสเซียได้คิดวางการไว้ตลอดแล้ว แต่ขอบอกล่วงน่าที่จะพ้นจากมีผู้ติว่าเอาไปเรียนเมืองป่าดงนั้น คงไม่พ้นจะว่าตามจริงก็เล่าเรียนที่นั้นไม่ดีกว่าที่อื่น ต้องเรียนภาษามากแลห่างพวกพ้อง แต่เปนการดีในทางราชการที่จะผูกพันธ์ให้สนิท และอีกอย่างหนึ่งเชื่อได้ว่าเอมเปอเรอคงจะเอื้อดีกว่าเจ้าแผ่นดินอื่น ๆ ที่เราจะฝากได้ ยังมีข้อสงสัยบ้างเล็กน้อย แต่เปนการภายน่าไว้พูดกันด้วยปากดีกว่า

​ฉันรีบเขียนเสียวันนี้ เพราะพรุ่งนี้ประจุเต็มวัน ค่ำก็จะไปเหนือน้ำ ๓ วันจึงจะกลับ กลับมาก็แน่นอึดทึดจนลงเรือจะไม่มีเวลาส่งเมล์ได้ ขอให้คิดดูวันนี้ที่เรียกว่าเปนวันที่ค่อยว่าง เขาปลุก ๓ โมงเช้าถึงปากอ่าว ขึ้นไปยืนบนตะพานจน ๔ โมงครึ่งแต่งเต็มยศรับปรินซ์ มหมัดอาลี^๓๕๗ขึ้นบกมาด้วยกันกินเข้าด้วยกันที่วังเมืองอาเลกแซนเดรีย แล้วเลยมารถไฟจนถึงไกโรบ่าย ๕ โมง รับแห่กันมา เปลื้องเครื่องเต็มยศทุ่มเศษ เขียนหนังสือฉบับโน้นทั้งเต็มยศ เพราะเสื้อยังไม่มาถึง แต่งอิวนิงเดรสดินเนอและคุยต่าง ๆ กลับมาอ่านหนังสือและเขียนจนเวลานี้ ๒ ยามครึ่งแล้วยังไม่ได้เปลื้องเครื่อง

เรื่องเรือจัดแล้วเสร็จ ฉันก็ออกคร้าม ๆ กลัวกับตันแกจะคิดถึงเมียหัวเสียไปก็จะได้ และออกเข็ดคลื่นเต็มทีด้วย แต่ต้องเสี่ยงเพราะบารมีเท่านั้น

ผัวที่รักของแม่เล็ก

(พระปรมาภิไธย) จุฬาลงกรณ์ ปร.